scripttype=quottext/javascriptquotgt!
google_ad_client=quotcapub8653612204768718quot
/固定1/
google_ad_slot=quot8129891797quot
google_ad_h=300
google_ad_height=250
//gt
/scriptgt
scripttype=quottext/javascriptquot
src=quot//pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.jsquotgt
/scriptgt
scripttype=quottext/javascriptquotgt!
google_ad_client=quotcapub8653612204768718quot
/固定2/
google_ad_slot=quot1783975298quot
google_ad_h=300
google_ad_height=250
//gt
/scriptgt
scripttype=quottext/javascriptquot
src=quot//pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.jsquotgt
/scriptgt
scripttype=quottext/javascriptquotgt!
google_ad_client=quotcapub8653612204768718quot
/固定3/
google_ad_slot=quot2298270175quot
google_ad_h=300
google_ad_height=250
//gt
/scriptgt
scripttype=quottext/javascriptquot
src=quot//pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.jsquotgt
/scriptgt
纳兰锦绣一着急说话都有些语无伦次,更没考究词语用的对不对。可穆离却都听清了,他缓缓抬头,还是往常那副淡漠的样子,冷声道:“你做噩梦了,我只是不想你害怕。”
纳兰锦绣脑子里还是乱的,根本就没发现他没用郡主和属下来称呼彼此。其实,穆离表面上看起来平静,内心也是忐忑不安的,所以他也没意识到自己刚刚没有用敬称。
纳兰锦绣觉得他这么说好像也有点道理,起码让她指责的话说不出来了。可不管什么原因,他也不应该抱她,这个肯定是不对的。她平静了一会儿,又道:“那你应该叫醒我。”
穆离低声道:“属下叫了,郡主听不见。”